Rich Lady
η πλουσια
2022
This Translation
Somewhere between poetry and prose, this vignette calls for words as expensive as its subject. However, for me the major decisions in this piece dealt with finessing my translation to match the masterful cadences of the author.
She’s with her handmaids now. Wrapped in an expensive coat with fur cuffs and collar, legs with slim ankles tucked into patent-leather moccasins qui feraient la rage. Her hands are thin, aristocratic, ungloved. Her hair guided into place, elegance portrayed. Distrait, she raises her right hand. She, too, will take part in the calling of the cab. Her lips quiver; little words with little wings. She’s an abstraction, a mirage. And yet she rules Capodistrian Ave at dusk. She looms alone, so high above all, so calm and orchestrated with her sleek and gentle self. Amidst rushing headlights and static house lamps she stands, a graceful idol, an antique Chinese terracotta doll. Absent-minded priestess of her race. With a small brain and a small belly, pregnant with the unborn misfortunes of the world.
Είναι με τις θεραπαινίδες της. Τυλιγμένη σ’ ένα ακριβό παλτό με γούνινο γιακά και μανσέτες. Τα ποδαράκια της με λεπτό αστράγαλο είναι μέσα σε λουστρινένια μοκασίνια que feraient la rage. Τα χέρια, λεπτά, αριστοκρατικά, χωρίς γάντια. Μαλλιά καλοχτενισμένα. Φινετσάτο προφίλ. Αφηρημένα σηκώνεται το δεξί χέρι. Να συμμετάσχει κι αυτή στην αναζήτηση του ταξί. Τα χείλη κινούνται. Λεξούλες με μικρά φτερά. Μια αφαίρεση είναι όλη. Μια οπτασιακή φιγούρα. Κι όμως κυρίαρχη στην Καποδιστρίου ώρα βραδυού. Εκείνη μόνον ξεχωρίζει. Τόσο πάνω απ’ όλα. Τόσο ήσυχη κι ενορχηστρωμένη με τον λείο και ήπιο εαυτό της. Μέσα στα ορμητικά φώτα των αυτοκινήτων και τα στατικά φώτα των επαύλεων. Κομψό είδωλο, παλιά Κινέζικη φιγούρα από terracotta. Αφηρημένη ιέρεια της φυλής. Μ’ ένα μικρό μυαλό και μια κοιλίτσα μικρή, γεμάτη από τις αγἐννητες δυστυχίες του κόσμου.